کمربند بیابانی کره زمین

کمربندهای بیابانی کره زمین

▪️ بیابان ها در عرض های جغرافیایی خاصی (15 تا 35 درجه عرض شمالی و جنوبی) دیده می شوند علت آن شرایط ترمودینامیکی عمومی کره زمین است.

 

▪️  شدت تابش خورشید در استوا بیشترین مقدار است. به علت انحراف °23/5 محور زمین نسبت به سطح مدار گردش به دور خورشید، در بعضی از مواقع سال ناحیه ای که حداکثر تابش را دریافت می کند به سمت شمال )مدار رأس السرطان (و در مواقعی به سمت جنوب )مدار رأس الجدی) جابجا می شود.

بنابراین این مدارهای گرم، تشکیل کمربندی در اطراف استوا از °23 شمالی تا °23 جنوبی داده که در آنجا گرمای حاره ای باعث صعود هوا و ناپایدار آن می گردد. 

▪️ همراه با صعود هوا، رطوبتِ تبخیر شده از دریاها و جنگل های حاره ای گرم میعان نموده و بارش های سنگینی  را که از ویژگیهای مناطق حاره ای مرطوب است، به وجودمی آورد.

▪️ با دور شدن این هوا از استوا در ارتفاعات بال، دوباره سردش ده و سرانجام شروع به پایین آمدن به سمت مدارهای میانی (حدود 3000 کیلومتر دورتر از خط استوا در هر دو نیمکره  شمالی و جنوبی) می نماید.

▪️  این توده های هوا به هنگام نزول به سطح زمین گرم شده و با توجه به از دست دادن رطوبت خود در هنگام صعود در منطقه حاره، به توده های  بسیار خشک تبدیل می شوند.

▪️ بنابراین، برعکس جنگل های استوایی، زبانه های خشک عرض های میانه که در امتداد کمربند حاره جریان دارند، دارای یک جو پایدارتر هستند. این مناطق به عرض های اسبی معروف اند که در آنجا هوای خشک و آرام غالب است.

▪️ افزون بر این، به علت جو پایدار نه تنها مقدار بادناکی کاهش یافته، بلکه بارشهای تندری نیز به ندرت شکل می گیرد. به همین علت بیشتر بیابان های بزرگ دنیا در امتداد نواری که مناطق حاره ای را از مناطق معتدله جدا می کند، پدید می آیند.