مدیریت مناطق بیابانی و اهداف آن

مدیریت مناطق بیابانی با اهداف زیر شکل می‌گیرد:

• حفاظت منابع شامل: خاک، آب، گیاهان، جانوران، زیبایی و معادن

• بهره‌برداری اصولی و بهینه از اراضی و منابع موجود

•  احیاء مناطق مستعد (بیابان‌زدایی)

• جلوگیری از توسعه شرایط نامطلوب مانند خشکی، شوری، فرسایش و غیره در حواشی مناطق بیابانی (بیابان‌زایی)

• تأمین ایمنی برای سکونت‌گاههای اطراف و ارتباطات داخل بیابان مانند راه‌ها، خطوط نیرو و مخابرات.

• رفاه زندگی و درآمد ساکنین و حاشیه آن

منبع :

بیرودیان، 1380

فرسایش بادی چیست؟

فرسایش بادی به عنوان یکی از شاخص های اصلی بیابانزایی محسوب می شود.اثرات انسانی شامل خاکورزی و برداشت از خاک برای ساخت وساز و نیز تخریب پوشش گیاهی باعث شده است که مسئله فرسایش به مسئله جدی تبدیل شود.در ایران با توجه به اینکه دوسوم مساحت آن را مناطق خشک و نیمه خشک فرا گرفته است باید مسئله فرسایش بادی را جدی گرفت.فرسایش بادی و عامل باد پدیده هایی هستند که در مناطقی با اقلیم خشک و نیمه خشک به شدت سبب دگرگونی محیط زیست، تغییر کیفیت آب و هوا، تهدید سلامت جامعه و سایر مسائل اقتصادی و اجتماعی میگردند.بافت خاک سطحی در میزان فرسایش پذیری خاک بسیار موثر است،

تعریف آبخوان

 آبخوان یا آبخواه عبارتست از مخروط افکنه هایی با رسوبات دانه درشت که به آسانی آب را از خود عبور داده و موجب تغذیه ی سفره های آبهای زیرزمینی می گردد و آبخوان داری مدیریت این آبخوان هاست.

آبخوان داری مجموعه ای از عملیات مکانیکی است که با مهار و نفوذ سیلاب بر روی عرصه های آبخوان  موجب احیاء کمی و کیفی منابع آب و خاک، تقلیل و حتی حذف خسارتهای مستقیم و غیرمستقیم و در نتیجه بهینه سازی محیط زیست می شود.

شرایط ایجاد آبخوان :

الف: وجود سیلاب قابل استفاده و مناسب با عرصه ای که قرار است عملیات بخش آب بر روی آن صورت پذیرد.

ب : قرار گر فتن آبخوان در محل خروجی آبریزها

آبخوان ها موجب مهار شن زارها و تثبیت ریگ های روان می گردند و این اراضی  پس از چند سال با کشت درختان مقاوم به خشکی و با اجرای عملیات  قرق، به جنگل و مر تع تبدیل می گردد که این امر موجب تغییر  میکروکلیمای منطقه شده و شرایط مناسبی را جهت بهبود محیط زیست و جلب پرندگان و وحوش فراهم می سازد.