اکوتوریسم و طبیعت

* اکوتوریسم یا طبیعت گردی گونه‌ای از گردشگری است که در آن گردشگران به مناطق طبیعی همچون کوه، جنگل، دریا و … سفر می کنند و به دیدار از زیست بوم و طبیعت زنده می‌پردازند.

* بسیاری از کشورهای جهان از اکوتوریسم درآمدهای هنگفتی کسب می کنند اما طبیعت‌گردی در کشورما به دلیل عدم رعایت فرهنگ حفظ محیط زیست از سوی برخی از طبیعت گردان با خسارت های جبران ناپذیری به طبیعت همراه است.
  *ریختن زباله هایی همچون ظروف پلاستیکی که نمی توانند خورده و تجزیه شوند و برای صدها سال تجزیه نشده در طبیعت باقی می مانند، به مرور اتمسفر، زمین و آب را آلوده می کنند
همچنین بوته کنی، بریدن شاخ و برگ درختان برای روشن کردن آتش، برپا کردن آتش در کنار درختان و خاموش نکردن آتش پس از استفاده هم مشکلاتی برای منابع طبیعی و محیط زیست ایجاد کرده است.
* حضور طبیعت گردان نا آگاه و غیر مسئول فشار زیادی بر طبیعت وارد می کند، آتش سوزی مراتع و جنگلها مهمترین تهدید برای محیط زیست و منابع طبیعی به شمار می رود.
* طبیعت گردی باید بدون خسارت به منابع طبیعی انجام شود و طبیعت گردان باید نکات حفاظتی را رعایت کنند.

* توسعه صنعت اکوتوریسم بدون فرهنگسازی برای برقراری ارتباط سالم با محیط زیست ومنابع طبیعی وحفظ آنها، منجر به نابودی طبیعت می شود.

* همه کسانی که از امکانات آب، هوا و مزایای زمین استفاده می‌کنند باید در راستای حفاظت از این میراث ماندگار تلاش و جدیت داشته باشند.                                                                                     
                                                                                                                                                      
* رعایت ملاحظات زیست محیطی و توجه به مباحث آموزشی از نکات حائز اهمیت در توسعه طبیعت‌گردی و جلوگیری از آسیب‌رسانی به مناطق طبیعی است.

* برای جلوگیری از تخریب طبیعت باید ورود گردشگران به مناطق طبیعی با اعمال محدودیت زمانی و محدودیت‌ راه‌ها همراه باشد و لزوم ارائه مجوز ورود به مناطق طبیعی و لزوم بازگرداندن زباله‌ها از این مناطق باید مورد توجه قرار گیرد.

* گردشگری طبیعی نوعی گردشگری مسئولانه است که گردشگر باید نسبت به حفظ طبیعتی که در آن حضور می یابد خود را مسئول بداند.

* به گفته کارشناسان، فقدان فرهنگ مناسب طبیعت‌گردی از بین رفتن چشم‌اندازهای زیبای طبیعی و مرگ محیط زیست و منابع طبیعی را به دنبال دارد. پیران و کهنسالان بازدید کننده از طبیعت که هر روز از تعداد آنان کمتر می شود، بریدن شاخه و سوزاندن درخت را گناه نابخشودنی می دانند و اعتقاد دارند هرکس شاخه ای از درختی بشکند، عضوی از خانواده اش می میرد و چه زیبا پیامبر عظیم شأن اسلام (ص) در این باره فرموده است که شکستن شاخه ای از درخت به مانند شکستن بال فرشتگان است.

با این حال به نظر می رسد این باور مثبت به نسلهای کنونی منتقل نشده و هر روز شاهد آسیب به طبیعت بکر این مرز و بوم از سوی طبیعت گردان هستیم. واین در حالیست که سازمان جهانی جهانگردی ۵۰ درصد گردشگران را در سال ۲۰۲۰ طبیعت‌گرد دانسته و قرن حاضر را قرن طبیعت‌گردی نامیده است اما آیا با این روند تخریب جایی برای طبیعت گردی تا آن سال باقی خواهد ماند.