قانون پیوستن ایران به کنوانسیون مقابله با بیابان زایی ملل متحد

قانون الحاق جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون مقابله با بیابان زایی ملل متحد

قانون پیوستن دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون سازمان ملل متحد برای بیابان زدایی در کشورهایی که به طور جدی با خشکسالی و یا بیابان زایی مواجه می باشند (به ویژه در آفریقا)

به دنبال بروز خشکسالی ها و قحطی های شدید اواخر دهه ی 1960 و اوایل 1970 آفریقا این موضوع به عنوان یک معضل جهانی و درد مشترک صدها میلیون انسان بخصوص در کشورهای توسعه نیافته در سطح بین المللی مطرح شد و مجمع عمومی سازمان ملل متحد را بر آن داشت تا در سال 1974 اولین قطعنامه ی رسمی را برای جلب افکار عمومی به بحران بیابان زایی و مقابله با آن تصویب کند.متعاقب آن، برنامه ی محیط زیست ملل متحد (UNEP) بلا فاصله اقدامات وسیعی در چهار قاره ی آسیا، آفریقا، آمریکای لاتین و اروپا آغاز کرد که شامل تهیه ی طرح و اجرای برنامه های مهار بیابان زایی و طرح های حفاظت آب و خاک با کمک کشورهای پیشرفته باشد . ارزیابی های بعدی در سال 1991 نشان داد که با وجود پیگیری های انجام شده از طریق سازمان ملل و برگزاری کارگاه های آموزش نحوه ی مقابله با بیابان زایی و سمینارها و جلسات مختلف به صورت منطقه ای و بین المللی از طریق UNEP، این اقدامات متناسب با نیازهای جامعه جهانی نبوده است.

از این رو، برای نخستین بار همایشی در عالی ترین سطح ممکن در ریودوژانیرو موسوم به کنفرانس سران تشکیل شد که به مساله ای جز اقتصاد یا فرهنگ پرداخت . در قطعنامه ی این کنفرانس که 21.Agenda نام گرفته است و در واقع دستور کار جامعه ی جهانی برای قرن بیست و یکم است؛ فصل دوازدهم به بیابان زایی اختصاص یافته و از سازمان ملل متحد خواسته شده است تا با این موضوع به عنوان معضلات جهانی برخورد جدی به عمل آید. در همین ارتباط سازمان ملل متحددر اجلاس چهل و هفتم 47 مجمع عمومی، قطعنامه ی شماره 47/719 را به تصویب رساند که در آن تشکیل کمیته ای به نام «کمیته بین الدول مذاکرات برای تدوین پیمان» (کنوانسیون) «جهانی مهار بیابان زایی و مقابله با اثرات خشکسالی» در کشورهایی که با مشکل بیابان زایی و خشکی مواجه هستند، به ویژه در آفریقا و نهایتاً تدوین کنوانسیون پیش بینی شده بود که سرانجام متن آن در 17 ژوین 1994 مطابق با 28 خرداد 1373 نهایی شده و از طرف سازمان ملل متحد این روز به عنوان «روز جهانی مبارزه با بیابان زایی» نامگذاری شد.

در اکتبر 1994 مراسم رسمی امضاء کنوانسیون در پاریس برگزار و وزیر وقت جهاد سازندگی به نمایندگی از سوی جمهوری اسلای ایران سومین فردی بود که کنوانسیون را امضاء و در دیماه سال 1375 به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید و بدین ترتیب جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از اعضاء متعاهد آن درآمد.

بر اساس ماده 10 لایحه ی الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون، کشورهای متعاهد می بایست دارای برنامه ی مشخصی تحت عنوان برنامه ی اقدام ملی باشند. تدوین برنامه ی اقدام ملّی مستلزم شناسایی عوامل موثر در بیابان زایی و معرفی منابع لازم اعم از فنی، مالی و انسانی است.

تاریخ تصویب قانون : 1375/10/11

منبع : وبسایت مصوبات و قوانین مجلس شورای اسلامی ایران

جزئیات متن این قانون در وبسایت مجلس شورای اسلامی

نگاهی به برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد

مقالات زیست محیطی

دانلود مقاله pdf

نگاهی به برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد

(UNEP)

شهروز فلاحت پیشه

چکیده :

به همراه قسمتی از متن(در حال تایپ)

تا 60 سال پیش محیط زیست در میان موضوعات مهم و مورد علاقه بنیانگزاران سازمان ملل متحد هیچ جایی نداشت. اما امروزه با توجه به اهمیت کیفیت زندگی به عنوان یک شاخص مهم در ارزیابی در سطح جوامع، مجبور هستیم برای حفظ و استفاده عقلانی از باقی مانده سرمایه طبیعی جهان تلاش بسیار داشته باشیم.

با توجه به آن که پایداری محیط زیست جهانی یکی از اهداف هشتگانه توسعه ای هزاره سازمان ملل می باشد، در این بین برنامه محیط زیست سازمان ملل نقش کلیدی و جهانی در آگاهی رسانی و تضمین فعالیت های زیست محیطی در حال انجام به منظور تلاش به سوی  نزدیک شدن به توسعه پایدار برای جهان را دارد. در یک نگاه این سازمان با ارائه مشورت های سیاست محورانه، اطلاعات کارشناسانه و خدمات توانمندسازی مربوطه می تواند به تصمیم گیران در بخش های دولتی و خصوصی، جامعه مدنی و بازرگانی کمک های شایانی نماید.

برنامه محیط زیست سازمان ملل  دفتری طراحی شده در سیستم سازمان ملل است که وظیفه آن توجه به مسائل و مشکلات محیط زیستی در دو سطح جهانی و منطقه ای است. بر اساس این برنامه مسائل محیط زیست و مرور خطراتی که متوجه آن است به جامعه جهانی و دولت ها یادآوری می شود و در خصوص رابطه میان توسعه و حفظ محیط زیست سیاست های معقولی مطرح می گردد.

برنامه محیط زیست سازمان ملل به شکل شفاف ماموریت خود را این گونه تعریف نموده است: مهیاسازی زمینه های هدایتی و تشویق به مشارکت در امر توجه به محیط زیست از طریق اطلاع رسانی و آگاه سازی ملت ها و مردم به منظور بهسازی و ارتقای کیفیت زندگی بدون آسیب رسانی به منافع نسل آینده.

مصوبه مجمع عمومی سازمان ملل در سال 1972، منشور 21 کنفرانس سازمان ملل در خصوص محیط زیست و توسعه، اعلامیه جهانی سازمان ملل در نایروبی در سال 1997 و گردهمایی سران جهان در سال های 2002 و 2005 در خصوص مدیریت محیط زیست در سطح بین الملل تا کنون همگی از ابزار ها و منابعی بوده اند که اهداف و برنامه ریزی های این دفتر متاثر از دستورات و مصوبات آن بوده است.

شورای مدیریتی...    ادامه دارد...   اگه وقت بشه تایپ می کنم...!!!

منبع : نشریه علوم اجتماعی، مرداد 1385، شماره 25، صفحه 28 تا 31

دانلود فایل pdf  متن کامل مقاله در ادامه مطلب

برای مشاهده سایر مقالات زیست محیطی این وب اینجا کلیک نمایید .

مشاهده لیست همه مقالات زیست محیطی این وبلاګ از اینجا

   

برنامه محیط زیست ملل متحد(UNEP) (یونپ)

UNITED NATIONS ENVIRONMENT PROGRAMME

برنامه‌ محیط‌ زیست‌ ملل‌ متحد‌  (UNEP)

UNITED NATIONS ENVIRONMENT PROGRAMME - UNEP 1972

برنامه محیط زیست ملل متحد با نام اختصاری (UNEP) نهادی وابسته به سازمان ملل متحد است که فعالیتهای زیست‌محیطی اعضای خود را هماهنگ نموده، در توسعه کشورها در اجرای دقیق سیاستها و تشویقهای گسترش قابل تحمل موثر بر طبیعت از میان شیوه‌های دقیق محیطی مساعدت می‌نماید. این انجمن در نتیجه کنفرانس سازمان ملل بر روی محیط انسان در سال ۱۹۷۳ پایه گذاری شد و اداره مرکزی آن در نایروبی، کنیا قرار دارد.بر اساس اعلامیه محیط زیست بشر (بیانیه اصولی) که در ژوئن 1972 به تصویب کنفرانس جهانی محیط زیست انسان در استکهلم رسیده است. حفظ محیط زیست بشر و تضمین حقوق بشر برای برخورداری از محیط زیست سالم و تشویق و ترغیب فعالیت های زیست محیطی در سطوح بین المللی و منطقه ای و توسعه قوانین و معاهدات بین المللی به منظور کنترل آلودگی و تخریب محیط زیست ناشی از فعالیت های بشری از اهداف برنامه می باشد.

اطلاعات عمومی برنامه مذکور :

تاریخ تصویب برنامه : 15 دسامبر 1972

محل تصویب : نیویورک، سازمان ملل متحد

محل دبیرخانه : نایروبی، کنیا (کشوری که بهترین و غنی ترین تنوع زیستی جهان را داراست)

مرجع ملی و دولتی مسئول برنامه مذکور در ایران : سازمان حفاظت محیط زیست

یونپ، درسال 1972 به عنوان نگهبان و حافظ محیط زیست جهان، درنایروبی - کنیا استقرار یافت. تشکیلات یونپ از راهنمایی ها و درخواستهای وزرای محیط زیست کشورهای عضو که در شورای حکام یونپ حضور دارند، تبعیت می کند.

یونپ بخشهای کوچکتری را که الویتهای مختلفی از تشکیلات می باشد مانند، ارزیابی و واکنش سریع، توسعه خط مشی و قوانین، اجرای قوانین و برنامه ها، همکاریهای منطقه ای، ارتباطات و اطلاعات عمومی، صنعت تجاری و اقتصاد و حمایت از توافقنامه های چند جانبه زیست محیطی را سازماندهی کرده است. بخشهای دیگری نیز کار یونپ را به عنوان آژانس اجرایی تسهیلات محیط زیست جهانی هماهنگ می کند.

واحدهای همکاری منطقه ای شامل 6 دفتر منطقه ای آفریقا، آسیا و اقیانوسیه، اروپا، آمریکای لاتین و کارائیب، شمال آمریکا و غرب آسیا و بخش کوچکتری جهت هماهنگی این دفاتر در مقر یونپ می باشد. همچنین تعداد دفاتر فرعی که تحت نظر دفاتر منطقه است در آدیس آبابا، بروکسل، مسکو، برزیلیا و پکن وجود دارد.

فعالیتهای این برنامه سطح وسیعی از موضوعات راجع به جو زمین و اکوسیستم‌های زمینی را تحت پوشش قرار می‌دهد. این موضوعات نقشی قابل توجه را در گسترش قراردادهای بین‌المللی محیطی، ارتقاء دانش محیطی و اطلاعات و روشن نمودن راه افراد متعامل با سیاست بوده، کار بر روی گسترش و کاربرد سیاست با دولتهای ملی و نهادهای منطقه‌ای و کار در رابطه با سازمانهای غیر دولتی محیطی (ای ان جی ا اس) را دنبال می‌کند.

UNEP در گسترش رهنمودها و معاهدات مبتنی بر موضوعاتی همچون بازرگانی بین‌المللی در مواد شیمیائی بالقوه مضر، فرا مرزی آلودگی هوا، و آلودگی آبراههای بین‌المللی مساعدت نموده‌است.

سازمان هواسنجی جهانی و UNEP هیئت درون دولتی ناظر بر تغییرات آب و هوا (آی پب سی سی) را در سال ۱۹۸۸ بنا نهادند. همچنین یو ان ای پی، یکی از چند آژانس اجرائی جهت تاسیسات محیطی جهانی (جی ای اف) می‌باشد.

موضوع مرتبط :

مقاله ای با عنوان « نگاهی به برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد » را از اینجا مشاهده نمائید.

مهمترین تحولات زیست محیطی در ایران و جهان

مهمترین تحولات زیست محیطی در ایران و جهان

مساله بهسازی محیط زیست، پس از جنگ جهانی دوم و در حقیقت بعد از نیمه دوم قرن بیستم، با رشد سریع و نامتناسب صنعت اهمیت یافت وایجاد مراکز صنعتی در اروپا وآمریکا و گرایش شدید شهرنشینی ورشد مصنوعی جمعیت در شهرها، آلودگی و بهم خوردن تعادل حیاتی طبیعت را به ارمغان آورد و در اثر الوده شدن هوا، آب و موادغذایی و .. مخاطراتی را برای زندگی انسان ایجاد کرد و به همین جهت سال 1970 در اروپا و آمریکا سال حفاظت از محیط زیست اعلام شد ورهبران سیاسی کشورها وظیفه خود دانستند که اجتماع را از آلودگی بیشتر بر حذر دارند و هزینه های هنگفتی را برای این امر در بودجه کشورهای خود منظور نمایند.

در سال 1970 انجمن های حفظ و حمایت از منابع طبیعی تشکیل شد وموسسات خیریه ودولت ها، دانشمندان را در یافتن راه حل هایی،تشویق وکمک مادی نمودند و با کمک علم و قانون توانست اقدامات موثری انجام گیرد.

پس از آن در ژوئن 1972 برنامه محیط زیست و توسعه سازمان ملل متحد UNEP، اولین کنفرانس جهانی را در استکهلم سوئد درزمینه مسائل زیست محیطی ترتیب داد و اولین بیانیه مشترک 26 ماده ای بین 13 کشور با تاکید بر حقوق زیست محیطی منعقد شد که اصل اول بیانیه مقرر می دارد:

« انسان حق اساسی آزادی، برابری و شرایط مناسب زندگی در محیطی را دارد که شان انسانی و خوشبختی او را تامین کند. او می تواند مسئولیت رسمی حمایت و اصلاح محیط زیست را برای نسل خود و نسل های آینده بر عهده گیرد».

اصل مذکور، بر حقوق فردی زیست محیطی اشاره دارد که حق فردی مسئولیت حفاظت از محیط زیست را بر عهده یکایک افراد جامعه قرار داده، به گونه ای که ضمن اجتناب خود از تخریب محیط زیست، دیگران را نیز از این امر نهی می نماید که از طریق آموزش افراد در همه گروه های سنی، در زمینه حفاظت محیط زیست و گسترش تحقیقاتی علمی انجام می شود.

حق جمعی، نیز حل مسایل زیست محیطی را بر عهده دولت ها نهاده که با همکاری های بین المللی ممکن می باشد.

«اصل 21 بیانیه استکهلم نیز به دولت ها هشدار می دهد ک ضمن آزادی عمل در بهره برداری از منابع طبیعی و حق حاکمیت بر آن ها، از هر گونه عملی که منجر به خسارت بر محیط زیست دیگرکشورها می شود پرهیز نمایند.»

در سال 1975، در پی توصیه کنفرانس استکهلم در زمینه آموزش، کارگاه بین المللی آموزش محیط زیست توسط یونسکو در بلگراد تشکیل شد و جهت افزایش مبادله اطلاعات و برگزاری کارگاه های مختلف آموزشی وانجام پروژه های پژوهشی و تالیف کتب و مقالات از اندیشمندان دعوت به همکاری شد.

در سال 1977، یونسکو با همراهی سازمان ملل متحد کنفرانس بین دولتی آموزشی محیط زیست را در تفلیس گرجستان برگزار نمود که در بیانیه این کنفرانس به آموزش افراد در کلیه سنین وسطوح به صورت آموزش های رسمی وغیررسمی و نقش وسایل ارتباط جمعی تاکید شده است و از کارشناسان رشته های گوناگون وافرادی که اعمال و تصمیمات آن ها بر محیط زیست تاثیر می گذارد خواسته شده تا با شرکت در دوره های آموزشی وکسب دانش ومهارت های لازم نسبت به مسئولیت خود دراین مورد آگاه تر شوند.

در سال 1991، شورای جوانان انگلیس در زمینه محیط زیست کنفرانسی با نام «محیط زیست ما، انگیزه » برگزار کرد.

مسایل مورد توجه جوانان در زمینه محیط زیست، حول محورهای زیر مطرح گردید تا مورد توجه تصمیم گیران تمام سطوح اجرایی قرار گیرد:

«آگاهی، حمل ونقل ،آلودگی، طبیعت، انرژی اقتصاد، بهره برداری از زمین، مدیریت منابع تولیدات غذایی، جمعیت و همکاری جهانی»

در دهه 1990، 80% امریکایی ها و بیش از دو سوم اروپایی ها خود را طرفدار محیط زیست دانسته اند، که بیداری مردم در اروپای غربی با ظهور جنبش سیاسی سبز تسریع شد. این جنبش در سال های آخر دهه 70 در آلمان غربی و هم اکنون در 16 کشور، حزب سیاسی دارد و در حال حاضر، در خود پارلمان اروپا نیز تعدادی از اعضای حزب سبز عضویت دارند واحزاب و نامزدهایی که برنامه ها وسیاست های خود را «سبزنساخته» باشند به زحمت می توانند در انتخابات پیروز شوند.


بقیه این نوشته را در ادامه مطلب مشاهده فرمائید....